To element pozwalający po wywrotce wrócić kajakarzowi do pozycji wyjściowej poprzez oparcie się na dziobie lub rufie kajaka innej osoby.

Po wywrotce:

• pochyl się do przodu (rys1 a)
• przełóż wiosło pod pachę,
• na zmianę stukaj rękami o dno kajaka i przesuwaj dłońmi po burtach kajaka rys1 a (szukaj “dzióbka” kajaka partnera)
• złap za dziób kajaka partnera ręką bliższą podchwytem i podnieś się do góry poprzez energiczny ruch biodrami, następnie wynurzaj tułów, a na końcu głowę (rys1 b,c,d)
• dołóż drugą rękę łapiąc dziób kajaka nachwytem rys1 b,c,d (ręce prowadź przed głową)

W zależności od umiejętności ćwiczących dzióbka nauczamy już od początku szkolenia, najlepiej w końcowej części zajęć.
Najskuteczniej jest uczyć go metodą analityczną (z rozbiciem na poszczególne fragmenty)

Ćwiczenia nauczania “dzióbka”:

Forma ścisła:

• ćwiczenia bez wiosła (trzyma je Instruktor lub współćwiczący),
• chwyć się obiema rękami nachwytem za dziób kajaka partnera i wykonuj coraz głębsze nakrycia się kajakiem.
• jw., z połóż głowę na pokładzie kajaka partnera i energicznym ruchem powrotnym bioder wróć do pozycji wyjściowej,
• jw. zanurz głowę
• jw. puść kajak ręką dalszą
• jw. klepnij ręką wolną o dno własnego kajaka
• jw. puść kajak obiema rękami
• wykonanie “dzióbka” w pełnej formie bez wiosła
• wykonanie “dzióbka” w pełnej formie wiosłem trzymanym pod pachą

Wszystkie ćwiczenia wykonujemy na obie strony kajaka, w bliskiej odległości od brzegu

Błędy:

• zbyt szybkie podnoszenie głowy (rys.2)
• zła praca bioder
• zły chwyt rękami dzióbka, ręce prowadzone za głową (uniemożliwia to podniesienie się nad wodę)

rys.2 Niepoprawne wykonanie “dzióbka” – zbyt wczesne
podnoszenie głowy powoduje zatapianie kajaka partnera i
trudności z powrotem do pozycji wyjsciowej